Gikaupat sa iyang anino ang katas-on sa tiglimpyo sa
kalsada atbang sa Dayang’s Pension House.
Gihimo nako siyag sukaran sa oras. Ah, alas sais na.
Unyag abli nakos beranda, hapit na siya mahumag panilhig. Kuyog sa anino sa
taglimpyo ug sa iyang kariton, nalingaw kog sud-ong sa mga anino sa mga
nangaging traysikad, motor, ug taw samtang ang kuyabog nga guryon nga nagbatog
sa wayir—mga duha ka metro sa akong ulo—nagsigeg piyak. Sa unahan, lapos sa mga
sanga sa kahoyng pine kilid sa
munisipyo, makita ang kampanaryo.
“The bell kept
on ringing at dawn,” bagutbot ni Paw. Ang iyang pagbisita sa Tuburan natumong
sa nagdanga-dangang piyesta sa Tuburan. Sa akong pangagpas, mas kadaghan
mobagting ang kampana kon panahon nas piyesta.
“It was for
the mass,” tubag nako. Bisan pa katulo na ni niyang bisita sa Tuburan, naa
gihapoy daghang matang na nakapangangha kaniya: ang pagbubo ug tubig sa inidoro,
ang kinamot nga paglaba, ang pagkatawa samtang nagkuso-kuso, ang pagduwa og
basketbol nga nagtsinelas, ang pagluto gamit ang kahoy, ang pagbiradag sayawg
kanta sa mga maestrog maestra sama niya.